Een algemene maar toch bijzondere dag in Nicaragua

Ik word om zes uur gewekt door de klusjesman die de binnenplaats aan het vegen is en besluit een half uur later dan toch maar mijn bed uit te gaan. In de keuken zit Flor de huisbaas al te ontbijten en ik ga gezellig bij haar zitten. Helaas is mijn brood voor de zoveelste keer weer ingenomen door de mieren, dus word het een bakje yoghurt. Ik pak mijn spullen en loop naar de bus, onderweg nog even een zakje fruit op de hoek van de straat kopen en vervolgens voor mezelf een plaatsje in de bus bemachtigen. In plaats van dat ik in de bus ga slapen besluit ik nu eens wakker te blijven om nog eenmaal te genieten van dit prachtige land. De reis gaat langs wat oudere en nieuwe huisjes, maar bijna overal zitten mensen wel in schommelstoeltjes of hangmatten, spelen de kinderen met autobanden en zijn er mannen een beetje aan het klussen op hun gemakje. Vervolgens rijden we langs het honkbalstadion, waar toch weer veel mensen beginnen te praten over die dramatische finale van gisteravond want er was verloren door Granada. Ik was het totaal niet eens met de mensen, want ik zelf was er bij en de sfeer in het stadion was geweldig! Tegenstanders zitten in hetzelfde vak en er is geen enkel opstandje, alleen gejuich, muziek en natuurlijk hier en daar een scheldwoord met een dikke knipoog! De busreis vervolgt zich verder, om de 100 meter moet deze even stoppen om mensen in en uit te laten stappen, wat altijd ook een spektakel is, aangezien de bus niet volledig tot stilstand zal komen. Wanneer je denkt dat de bus toch echt overvol is, krijgen ze het toch nog voor elkaar om meer mensen de bus in te krijgen, desnoods op de bus of hangend aan de achterkant. Maar niet alleen de mensen in Nicaragua zijn geweldig, ook de natuur is een prachtig gezicht, zo rijden we langs twee vulkanen waarvan eentje hevig aan het roken is, uitgestrekte meren en andere prachtige landschappen. Na een uurtje ben ik bijna bij mijn bestemming, ik schreeuw heel hard naar de buschauffeur een herkenningspunt waardoor hij weet waar hij moet stoppen, ik wring me door de mensen en kan eindelijk weer normaal ademen en rechtop staan wanneer ik uit de bus kom. Eenmaal op stage even wat administratief werk en daarna op weg met een collega. We gaan met de motor het land in, rijden allerlei verschillende achterstandswijken in en komen in de huizen van de jongeren. Tijdens het bezoek spreken we over bedrijfjes en helpen we ze daar waar nodig met adviezen. Tussendoor nog even lekker naar de markt om een goede maaltijd te eten en daarna weer verder met bezoekjes. Na een dag werken loop ik naar huis en kom ik altijd langs twee oude dames die op een stoeltje aan de weg zitten, elke dag vragen ze weer hoe het gaat en aan het begin kon ik alleen “goed” zeggen, maar nu aan het einde van mijn tijd in Nicaragua kan ik ze goed in het Spaans vertellen wat ik die dag heb gedaan. Omdat mijn werk nogal ver van huis is, ben ik de laatste die thuis is, mijn huisgenoten staan al klaar om uit eten te gaan dus spring ik even onder de koude douche en maak ik mij snel klaar. We vertrekken met z’n allen naar het terras waar we een heerlijke maaltijd bestellen met de nodige cocktails. Hierna besluiten we ook nog even onze heupen los te gooien op de dansvloer, waarna we ergens midden in nacht weer lachend thuis in de hangmatten belanden om even na te praten over de gezellige avond! Dan ons bedje in en meestal de wekker weer vroeg gezet omdat we de weekenden weer een mooie trip hadden gepland!