Traveling is a brutality.

“Traveling is a brutality. It forces you to trust strangers and to lose sight of all that familiar comfort of home and friends. You are constantly off balance. Nothing is yours except the essential things: air, sleep, dreams, sea, the sky - all things tending towards the eternal or what we imagine of it.” ― Cesare Pavese

Ik vond deze quote wel toepasselijk op wat ik nu al de eerste dagen heb meegemaakt hier in Nicaragua. Maar laat ik beginnen bij het begin.

Voordat ik naar Nicaragua ging kwam ik al in contact met Kim, een Nederlands meisje die ook stage ging lopen in Nicaragua en tegelijk met mij zou aankomen. Het leuke was dan ook dat toen ik aan kwam in Nicaragua wij samen aan ons avontuur konden gaan beginnen! De autorit vanaf het vliegveld naar het hostel in Granada was al een happening, donder en bliksem rondom en een gekke malloot die ineens voor de auto sprong, gelukkig kon onze chauffeur deze maniak ontwijken! Bij het hostel aangekomen werden we door de meest vriendelijke vrouw: “Floor, de eigenaresse” ontvangen en rondgeleid. Het hostel ziet er goed uit, 2 patio`s met hangmaten, schommelstoelen enz. Ook heb ik een leuk eigen kamertje met vrolijke kleuren op de muren, een kledingkast, bureau en bed: simpel maar perfect. Na de rondleiding zijn we onmiddellijk ons bed ingegaan om even goed te slapen.

De volgende ochtend werden we beiden vroeg wakker, waarschijnlijk door de warmte en de spanning op wat ons allemaal te wachten staat, zo waren we verschrikkelijk benieuwd hoe de mensen in Nicaragua zijn, wat er te doen is, wat er te zien is, hoe onze Spaanse lessen zullen verlopen, hoe de stage zal bevallen en niet te vergeten wat we allemaal voor school zouden moeten doen. Wij als twee enthousiaste meiden meteen op stap om een ontbijtje te scoren, helaas bleek 8 uur toch echt te vroeg voor de lokale bevolking om ontbijt te serveren. Daarom maar een beetje rondgestruind door de stad om te ontdekken wat er allemaal te zien en te doen is. Granada is een schattig levendig stadje, gekleurde huisjes, vriendelijke mensen, overal is muziek te horen wat het allemaal erg gezellig maakt. Zo komen er auto`s langs met grote boxen achterop waar de muziek uit dreunt en zo nu en dan staat er zelfs een mannetje met een microfoon bij te schreeuwen, prachtig! Ook hebben we de lokale markt bezocht welke ook weer een happening op zich is. Zo loop je over straat langs kraampjes en zie je ineens een gangetje tussen twee kraampjes, wanneer je dit gangetje in loopt, beland je in een overdekt doolhof van kraampjes met alles wat je je maar kan bedenken. Zo`n wandeling door Granada op een eerste dag is echt een heleboel wat je allemaal in je op wilt nemen en misschien wel een beetje te veel in een keer, waardoor we in de middag al doodop waren en verder dus ook niet veel hebben uitgevoerd. Het weer was ook goed wennen, het is hier zo`n 35 graden maar wel erg vochtig, waardoor je echt constant zeikend nat bent, niet al te fris dus.

Onze tweede dag hadden we onze eerste Spaanse les, hier hebben we meteen contact gelegd met een aantal van de Nederlandse studenten die hier in Granada verblijven en op verschillende plekken stage lopen. Er zijn zo`n twaalf Nederlanders, dus een gezellige boel! De Spaanse les is zeer intensief, aangezien we allemaal 1 op 1 les krijgen, welke zo`n 4 uur duurt, aan het einde hebben we altijd een gezamenlijk spel waar natuurlijk het verbeteren en leren van de Spaanse taal het belangrijkste is. Ik zal 3 weken lang deze Spaanse les in de ochtend gaan volgen, en elke middag wordt er altijd een activiteit georganiseerd zoals een museum bezoeken, salsa dansen enz. In het weekend ben ik natuurlijk vrij en zullen er zeker elke keer activiteiten gepland staan!

Dit weekend hadden we een wandeling op de vulkaan van Masaya in de planning staan. We besloten op tijd weg te gaan zodat we voor de warmte de wandeling konden gaan maken. Helaas was om 8 uur het park nog niet geopend en besloten we af te wijken van ons plan en te gaan wandelen rond het meer van Masaya. De omgeving is prachtig, zo zijn er overal mooie vruchten en vogels te zien. Nadeel is wel dat Nicaragua gewoon heel vies is, helaas ook in natuur kom je overal afval tegen wat het aangezicht vaak wel verpest, zo zijn de randen van de meren echt gigantisch smerig, overal plastic flessen, slippers, schoenen en ander afval. Op een gegeven moment liep het pad weg vanaf het meer, en besloten we even te vragen waar we precies heen liepen. Het bleek dat we wel konden doorlopen maar dat dit nog een best eind zou zijn en dat het een beste klim zou worden, wij namen aan dat de man waarschijnlijk iets overdreef en besloten gewoon door te gaan. Zo hebben we nog een eindje vlak gelopen en op een gegeven moment begon de klim, welke aardig pittig maar wel te doen was. Op een gegeven moment hadden we even een rustpauze nodig om even de flessen water te verdelen en om van het uitzicht te genieten en foto`s te maken.

Op het moment dat we nog even stil staan zijn er dingen gebeurd die ik liever nooit had willen meemaken. Er kwamen 2 Nicaraguaanse mannen langs ons heen lopen en maakten het gebaar: ssst. Nynke werd op een of andere manier afgeleid en hij greep naar haar schouder (waar haar camera aan hing) en op hetzelfde moment liet hij zijn machette zien, welke zeker bijna een meter lang was! Doodeng natuurlijk en volledig begrijpelijk dat Nynke de camera liet pakken. Daarna begon de man te zwaaien met de machette naar Dennis, om Dennis op afstand te houden (op een of andere manier kwam bij mij het besef dat ze niet aanvielen, aangezien hij zwaaide met de machette om Dennis op afstand te houden) met dat hij aan het zwaaien is naar Dennis ziet hij dat ik een camera in mijn hand had, hij loopt naar mij toe en op een of andere manier duw ik hem hard weg tegen zijn schouder, waarna hij meteen weer richting Dennis liep. (Dennis is een lange kerel en gespierd, wat volgens mij wel indruk maakte want de mannen leken onzeker). Nadat ik de man had weggeduwd rende ik een stukje bergafwaarts de andere meiden achterna, totdat we beseften dat we de jongens ook niet achter konden laten, ik draai me om en zie dat een van de aanvaller naar beneden seint dat iemand moest komen. Ik had het idee dat er meer waren terwijl een aantal van de meiden naar beneden rennen, dus ik schreeuw: "er komen er meer aan!" Maar terwijl ik me weer naar de aanvallers terug draai zie ik dat ze terugdeinzen en besluiten weg te gaan. Echt met dank aan Dennis en Jensen (de twee jongens die met ons mee waren) die echt heel naja Stoer zich opstelde tegenover de aanvallers, bleven de aanvallers op afstand en gaven ze het uiteindelijk op. Nadat de aanvallers wegliepen beseften we dat 1 meisje weg was, gelukkig bleek al snel dat zij een HEEEEEL eind naar beneden was gerend, weg van het gebeuren maar uiteindelijk weer terug kwam lopen. Waardoor we zo snel mogelijk met z'n allen zijn gaan lopen en hopen dat we zo snel mogelijk een stadje zouden tegen komen, steil de bergop, stevig de pas erin, omdat we zo snel mogelijk weg wilden, gelukkig waren we in ongeveer 20 minuutjes bij meerdere huisjes, waardoor je je iets of wat veiliger voelt. Toen we uiteindelijk in de bus zaten, kwam pas echt het besef wat er allemaal was gebeurd en ik was ook goed emotioneel eerlijk gezegd: waarom ben ik nou zo dom geweest om hem een duw te geven, die man had kunnen flippen, of was dit juist omdat iets mij zei dat ze niet zouden aanvallen, ik weet het nog niet. Heeft toch best wel een impact hoor, ik wil niet overdrijven, maar op zo`n manier beroofd worden is echt NIET fijn, dan heb ik liever dat ze op straat stiekem mijn tas leeghalen, dan dat ze zo voor je neus met een mega machette staan te zwaaien.
Lessen die we zeker geleerd hebben is dat we duidelijker een idee voor ogen hebben waar we heen gaan en goed informeren of dit gebied veilig is, duidelijk aan iemand vertellen waar we zijn. En maar gewoon accepteren dat adrenaline en instinct bepalen hoe jij op dat moment reageert en dat je daar eigenlijk niks aan kan doen, ook al had je gewild dat je anders reageerde. `s middags zijn we achterin de pickuptruck naar het politie bureau gegaan om aangifte te doen. Drie mensen hebben er een verklaring afgegeven en de andere 3 zijn naar de plek gegaan waar het is gebeurd en hebben daar samen met de politie de huisjes onderzocht die daar in de omgeving stonden, maar uiteindelijk nog niks uitgekomen.
Maar goed, we zijn er allemaal goed afgekomen en dat is natuurlijk het fijnste! `s Avonds even een drankje in de stad gedaan met z`n allen en de volgende dag gewoon lekker in het zwembad rondgehangen bij een hotel.
Nou dat was me even een heel lang verslag, ik heb eigenlijk nog veel meer te vertellen, maar dat wordt een beetje te veel van het goede. Volgende verslagen zullen vast niet zo lang zijn haha!
Oja nog even handige info, er zijn aardig wat aardbevingen de laatste tijd (gelukkig nog geen één gevoeld), tsunami waarschuwingen en een vulkaan die op het moment zeer actief is. Ik zelf zit in Granada, de vulkaan is op een gigantische afstand hier vandaag, dus daar zullen we waarschijnlijk geen hinder van ondervinden. Oke, het zijn even allemaal wat nare berichten in een heel kort tijdsbestek, maar er is niks aan de hand met mij en heb hier een hartstikke leuke tijd en ik weet zeker dat ik nog een heleboel leuke dingen ga beleven en dat ik zeker ga genieten hier in Nicaragua, want het is een prachtig land met vriendelijke mensen!
En mocht ge zich vervelen, kaartjes zijn altijd welkom:D
Mijn adres:
Marinda van Renselaar
On-Stage
P.O. 196
Granada, Nicaragua

Kusjesss!